19.09.2024 Kategori: Livsstil
HÆH?
Det er ikkje greitt å bli gammal og høyra dårlig. Ei ulukke kjem sjeldan, eller aldri, åleine. Dette er berre to av mange ulukker som gjerne kjem når du har levt ei god stund. Plagene vil ingen ende ta, så det er lett å klaga si arme naud, noko mange av oss gjer nærmast til ein hobby. Når me kjem saman, er det gjerne plagene me diskuterer.
Men det gode budskapet oppi det heile, er nett dette at me har levt ei god stund. Me har fått lov til å leva lenge, noko ikkje alle får. Dette er det lett å gløyma. Så me kan gjerne utvida samtalen vår til å gle oss over at me har fått leva lenge, og så kan me innimellom snakka om plagene. Ein god miks altså, det har eg tru på.
Men det var dette med høyrsla eg ville skriva nokon ord om i dag. Eg er sjølsagt ein pest og ei plage for omgivelsane når eg gjentar ordet Hæh? for tolvte gong gjennom det siste minuttet. Så eg har for lenge sidan gått til det skrittet å få meg høyreapparat. Utan at populariteten har tatt seg nevneverdig opp av den grunn.
Det vil seia, når du nett har fått deg nye apparat, høyrer du litt betre. Iallfall høyrer du mykje betre det du seier sjøl, og kanskje litt betre det andre seier til deg. Men nokon revolusjon har eg aldri opplevd. Tvert om, så har disse apparata berre ført til ei ny plage, eller ti. Det er ei lang lekse, men eg skal berre ta nokon få punkt.
For det første så er disse apparata smale og glatte, så dei heng dårlig fast på øyra. For det andre så er det uråd å ha briller på samtidig, for dei er også glatte. Så resultatet er eitt av tre: Enten dett høyreapparatet på golvet, eller så gjer brillene det. Eller så dett begge to på golvet. Og så er det så lett å trakka på brillene når du skal leita etter dei, utan å ha briller på. Og då sit bannorda tett, hos dei som balar med sånt.
Så er det også sånn at du får eit nydelig futteral til å ha apparata i når du ikkje har dei på. Dette futteralet er minst like glatt som apparata, og det er forma slik at det skal gli lett ut av lomma di. På ein flytur i Finnmark for mange år sidan skjedde det med meg. Då eg kom fram til Kirkenes, var eg altså utan høyreapparat, og følgelig ute av stand til å høyra det eg var kommen dit for å høyra.
Ti tusen blanke kroner måtte eg ut med for å få meg nye apparat! I dag er visst prisen femti prosent høgare.
Og så er det kvaliteten, den er jo heilt elendig. Du høyrer som sagt godt det du seier sjølv, men det andre seier høyrer du dårligare og dårligare. Då må du sjølsagt få deg time hos audiograf, for å få justera apparata. Det er eit halvt års ventetid på ein time, så det går nokon år før apparata er justert rett.
Det vil seia, dei blir aldri justert rett. For det er jo viktig at du skal komma tilbake, audiografane skal naturligvis leva dei òg. Så sånn går no dagan'. Eller åran', rettare sagt.
Det aller verste kanskje, er likevel at disse dyre sakene snur opp ned på hovudet mitt. Inni. Eg blir heilt tullerusk av dei, sprø og nesten desperat. Føler at eg er i stand til å finna på kva som helst. Som om håve' er heilt omprogrammert. Merkelige greier. Det er sikkert sånn kokain fungerer.
Men fortvil ikkje om du er i samme situasjonen! Nylig høyrde eg nemlig at ein kjenning på Stord hadde kjøpt seg billige høyreapparat frå Kina. Og dei var mykje betre!!!! Og dei kosta berre fem hundre kroner.
For eit par veker sidan gjorde eg nett det samme, og eg kan skriva under: Dei er myykje betre enn dei til femten tusen kroner! Myyyyyykkkje betre!!! Og eg kan justera dei enkelt sjølv. Eit halvt års ventetid er redusert til eit halvt minutt! Og nå høyrer eg godt når kona seier noko som ho egentlig ikkje vil at eg skal høyra.
Dei er rett nok noko større og meir klumpete. Men nett derfor held dei seg i ro, både på øyra og i lomma. Både dei og brillene sit som støypte der dei skal sitja. Ingen problem i det heile. Og ikkje blir eg tullerusk heller, hovudet er kaldt og rolig inni, slik det skal vera.
Eg har lurt på om eg skal kjøpa inn eit parti og selja til andre i min situasjon, dei er det mange av. Å alltid ha nokon par ekstra i lommene. Og når eg ein vakker dag skal sjekka inn på Halsnøytunet, så har eg ein stor marknad der.
Kva audiografane skal ta seg til når dei blir arbeidsledige, er eg ikkje sikker på. Dei har vel grave grava si sjølve kanskje, så det får bli deira eige problem.
24.07.2024 Kategori: Livsstil
KONSERTRAMMA VÅR
Som nemnt i forrige innlegg, så er konsertane på Gullhaug i full gang. Suksess må me vel kalla det, med 115 frammøtte på første konserten, og 70 på den andre då det var meldt fare for styrtregn. Alle var kjempefornøgde med både konsertane og med ramma rundt.
Og det er det siste eg vil skriva litt om i dag, altså ramma rundt. Eg har sjølv overlevd mange års slit med kommunen for å få til noko stort. Når det ikkje har gått så bra, så har Anna og eg likevel klart å jobba fram noko litt mindre. Nemlig ei ramme rundt konsertar og andre arrangement i friluft, der naturen er integrert på ein lun og harmonisk måte.
Her synest altså folk at me har fått det til, og det er kjekt. Daglig kjem det turfolk i flokk og følgje oppom Gullhaug for å sjå om det er noko nytt. Eller for å visa langveisfarande gjester noko som dei meiner er spesielt her i kommunen. Ja, fleire gonger har eg opplevd folk som seier at når dei skal visa gjestene sine rundt, så vel dei å komma hit til oss, i staden for til baroniet i Rosendal.
Men kan me då slå oss på brystet, samtidig med at me slår oss til ro? Og seier at nå er me endelig ferdige? Langt derifrå. Som uforbederlig perfeksjonist så finn eg alltid noko som kan og skal gjerast betre. Derfor går dagane frå morgon til kveld med til å gjera endå litt meir med den fine ramma vår, rundt Gullhaug.
Klikk på bildet ved sida av, og studer den flunkande nye scenen vår, og ramma rundt. Er det ikkje flott? Er ikkje scenen nydelig integrert med det grå berget, som me har vaska så kvitt som mulig? Og er det ikkje koselig med terrassen og blomane øverst oppe i bakgrunnen?
Jo, sjølsagt er det det. Men eg er ikkje så veldig opptatt av det som fungerer, men meir av det som ikkje fungerer. Det som kan gjerast betre. Og då finn eg mange ting i dette bildet frå konserten sist søndag, som må vera i orden før neste konsert.
Sjå dei to breie borda til høgre for scenen, som ligg lett henslengt oppå berget, definitivt på feil plass. I går fjerna eg dei derifrå, så dei ikkje skjemmer meir.
Materialstubbane til venstre for scenen fekk eg òg lurt vekk, og eg malte ferdig baksida av scenen. Den ser du ikkje på bildet, men står du oppe på terrassen ovanfor, så ser du alt.
Dei to gamle telefonstolpane som ligg litt lengre oppe, skal flyttast høgare opp, blant anna ved hjelp av kasteblokka i den oransje stroppen. Stolpane skal brukast som fundament for ei bru utanfor bildekanten. Stroppen må òg fjernast frå bildet, helst i dag. Det som iallfall skal skje i dag er at eg lagar ei dør til den gapande opningen.
På taket skal det tekkjast med trebord, som eg held på å laga til. Men eg treng hjelp av slavane Sindre og Stig for å få det på plass. Dei er unge og vakre, og dei har mykje betre balanseevne enn den gamle kroksylen Arne.
Dei to små stokkane som ligg ved foten av scenen, får få lov å liggja litt til. Dei skal brukast til noko kjekt nett der, men eg er enno ikkje heilt sikker på kva det blir.
Oooops ... Ser du forresten at i bakgrunnen, like over scenetaket, stikk det opp nokon materialar? Dei må vekk derifrå i dag, og helst skruast opp der dei faktisk skal vera, nemlig på nedsida av terrassen.
Skal me satsa på at på søndag ser bildet pittelitt meir perfekt ut?
17.07.2024 Kategori: Livsstil
GULLHAUGKAKE
Nei, overskrifta er ikkje feilskriving for gulrotkake. Eg meiner det eg skriv, det gjer eg vel alltid. Gullhaugkake er det heilt nye her på heimefronten.
Det vil seia, kaka eksisterer ikkje enno, det var berre noko eg kom på i går, og som eg gjerne vil prøva å laga. Gullhaugkonsertane starta sist søndag (sjå her), og der har me open kiosk før og etter konserten. Då kan gjestene komma i god tid, og kanskje stansa ei stund etter konserten, og kosa seg med pølser, vaflar, kake og kaffi.
Og så slo det meg altså at me skulle hatt ei skikkelig Gullhaugkake. Ei skogsbærkake, med bær som er plukka på eller rundt Gullhaug. Publikum kan formelig sitja og sjå på buskane som råvarene kjem frå. Meir kortreist blir det ikkje. Ureist, er ordet.
Så eg gjekk i gang og plukka ein liten slant villbringebær i går, for å laga ei prøvekake i dag. Blir det ein suksess her i huset, så blir det laga ny kake til helga. Også det ein suksess, er min umiddelbare spådom.
Det er mengder av bjørnebær også i området rundt Gullhaug, og blåbæra er på plass innover skogen. Så kanskje kan det bli andre boller ... eh, kaker ... utover sommaren.
På konserten sist søndag kom det heile 115 gjester. Når Gullhaugkaka får fotfeste, kan fort dette talet mangedobla seg.
Viss kaka blir laga, vel å merka ...
28.05.2024 Kategori: Livsstil
HALSNØY SHANTYKOR GJORDE INVASJON I SKÅNEVIK
Laurdag 18. mai, dagen etter nasjonaldagen, og på sjølvaste pinseafta, samla Shantykoret seg på Bjørnevikskaien i Høylandsbygd. Med koner og sambuarar, trekkspel og dirigent, humør og songrøyst, og elles det som trengst for ein skikkelig solskinstur på sjøen.
Sunniva og Gerhard Eide stilte opp med den fantastiske skøyta si, med det stolte namnet Skirnir. Til og med ordføraren var på kaien og gav oss nokon formanande ord på veien. Me skulle jo heilt over til nabokommunen, og då gjeld det å kunna oppføra seg. Eg trur iallfall at det var noko sånt han sa, eg veit ikkje sikkert, for eg kom på kaien nett etter at han var ferdig med talen sin.
05.05.2024 Kategori: Livsstil
ER DETTE DJEVELEN SJØLV?
Sjå på bildet! Sånn har eg gått rundt og sett ut i det siste.
I det flokete konglomeratet oppe i panna kan du lett skimta eit hakekors. Pluss eit par satanistiske symbol. For ikkje å snakka om at halve det russiske alfabetet befinn seg der. Mon tru om Putin har ein finger med i spelet? Eller på avtrekkaren kanskje?
Når folk forskrekka spør kva eg har gjort meg, så seier eg gjerne at eg var på dans i Bromlo sist laurdag. Dei nysgjerrige ungdommane blir då umiddelbart og plutselig til personifiserte spørsmålsteikn, mens dei meir tilårskomne bryt ut i latter. Dei huskar nemlig kva Bromlo var for noko.
I min ungdom var Bromlo eit berykta ungdomshus her på øya. Søndags morgon kunne enkelte kanskje sjå ut nett slik som eg gjer her. Navnet Bromlo, for den som forstår seg på sunnhordlansk dialekt, fortel vel ganske greitt kva type miljø som fanst der.
Men heldigvis blei huset reve for minst femti år sidan. Så den type oppsyn blei avskaffa. Inntil nå, altså.
Eg viste bildet til mitt kjære barnebarn på ti år. Ho blei forskrekka, til eg fortalte at dette var det nye profilbildet mitt. Då braut ho ut i hikstelatter. Så ikkje kom og sei at ungdommen av i dag manglar humor.
Podagra er altså ikkje det eineste problemet med den skakkjørte kroppen min for tida. Men i motsetning til podagra, så er dette ansiktet noko eg har sagt jatakk til sjølv, av eigen heilt frie vilje.
Korfor, skal me kanskje komma tilbake til.
Foto: Selfie